mówić o sobie w drugiej osobie
stajesz przed suchą ścianą. kruszy się w palcach, w dłoni zostaje rdzawy proch. „skórka barana” powtarzasz trochę bezwiednie, ale jednak na wpół świadomie. liżesz z ręki i język masz czerwony, a ściana jak stała, tak stoi. „wężowa skórka” powtarzasz trochę bezwiednie, ale jednak na wpół świadomie i widzisz obcasy, obcasy z czubkami obciągniętymi połyskującą zieloną skórką. widzisz paski, nadgryzione kurtki i dziwne czapki (komu smakowały wężowe pokrycia?). skórki wężowe, dziwy z barana i bite monety. ludzie są najgorsi. szczególnie ci obciągnięci połyskliwą skórką, jak tak chodzą w tę i we w tę, pociągając ujadanie ze szklanej butelki.
